Behind the colors
I’ll share with you some thought behind the works..They’re born
only after, I get to know them..
As well as some words of inspiration.
Random thoughts,
stories,
Lewendig
‘Meneer van de Paarden’
Hoe onze liefde opbloeide’
drie jaar in drie maanden
Laat me je meenemen in een verhaal.
Een kleurrijk, levend: ‘LEWENDIG’ verhaal.
Over liefde. Want wat is er wezenlijker dan dat?
De serie ‘meneer van de paarden’ exploreert mijn zoektocht naar liefde. Langs kronkelpaden van verlangen, en het ontwaken van een bewustzijn - over patronen, herhaling, over mijzelf, begrijpen en leren van anderen. Naar heel-heid.
Alle werken zijn handgeschilderd op verschillende plekken in de wereld. De achtergronden zijn analoge foto’s uit mijn serie ‘Anna never lies’, gemaakt tijdens mijn reizen.
Het moment liegt nooit.
Ik verweef graag werelden: het tastbare met het droombeeld, het innerlijke met het uiterlijke. Schilderkunst en analoge fotografie versterken elkaar in dit proces – als yin en yang vloeien ze voortdurend in elkaar over. Waar het schilderij verbeeldt wat gevoeld wordt, toont de foto de rauwe, zichtbare realiteit. Samen vormen ze een eerlijk dialoog.
“Het is geen gebroken hart, maar een gevormd hart.
Als een beeldhouwer, op zoek naar dat ene, volmaakte kunstwerk.”
Tentacles of love’
oliewerk op canvas, fotoachtergrond uit serie ‘Anna never lies’, Marokko.geschilderd tussen de bergbenen van Kabak en sneeuwlanden van Cappadocië, Turkije
‘Tentakels van liefde’ werd geboren tijdens mijn drie maanden durende reis door Turkije — een reis die ik maakte met een prachtige jongeman die ik drie maanden eerder in Marokko had ontmoet. Zonder geld, maar met een hart vol liefde, hoop en dromen, ontdekten we het land en elkaar.
Liefde voelt voor mij soms als tentakels — reikend naar de ander, terwijl ze tegelijkertijd tastend hun weg (terug)vinden naar mijzelf.
Op zoek naar die ene, volmaakte vervlechting.
oliewerk op canvas, fotoachtergrond uit serie ‘Anna never lies’, Marokko.geschilderd tussen de bergbenen van Kabak en sneeuwlanden van Cappadocië, Turkije
‘Tentakels van liefde’ werd geboren tijdens mijn drie maanden durende reis door Turkije — een reis die ik maakte met een prachtige jongeman die ik drie maanden eerder in Marokko had ontmoet. Zonder geld, maar met een hart vol liefde, hoop en dromen, ontdekten we het land en elkaar.
Liefde voelt voor mij soms als tentakels — reikend naar de ander, terwijl ze tegelijkertijd tastend hun weg (terug)vinden naar mijzelf.
Op zoek naar die ene, volmaakte vervlechting.
Queres-te enrolar comigo?’
Vanuit de bron van ‘een zeker hartzeer voor het nog onbekende’ besloot ik te creëren. Het herschrijven van mijn ‘prins op het witte paard’ verhaal.
‘Meneer van de paarden’
Dit schilderij verbeeldt de droom. Ik en mijn altijd verlangde Dalmatiër. Bij de overvloedige tafel, gedeeld met vele mooie zielen. Wetende dat jij een van hen zult zijn. Mijn innerlijke vuur, altijd brandend, zelfs wanneer omarmd door de zachte aanraking van water.
Queres-te enrolar comigo? (Wil je met me gaan?)
Vanuit de bron van ‘een zeker hartzeer voor het nog onbekende’ besloot ik te creëren. Het herschrijven van mijn ‘prins op het witte paard’ verhaal.
‘Meneer van de paarden’
Dit schilderij verbeeldt de droom. Ik en mijn altijd verlangde Dalmatiër. Bij de overvloedige tafel, gedeeld met vele mooie zielen. Wetende dat jij een van hen zult zijn. Mijn innerlijke vuur, altijd brandend, zelfs wanneer omarmd door de zachte aanraking van water.
Queres-te enrolar comigo? (Wil je met me gaan?)
my shadow shadows my shadow‘
‘Mijn schaduw schaduwt mijn schaduw’ ontstond terwijl ik mijn patronen ten opzichte van (romantische) liefde aan het overdenken was.
Vriendschap sluitend met mijn schaduwkanten en daarmee, mijzelf confronterend met deze: De schaduw van rauwe kwetsbaarheid.
Ik begon het spel, het toneelstuk van het leven te onderzoeken, en werd me steeds bewuster van het spel dat ik speelde met mijzelf. De rol die ik mezelf had toebedeeld in verbinding met anderen. En gezien ik anderen aanmoedig om werkelijk authentiek te zijn - hun naakte zelf te tonen - wil en mag ook ik dat doen.
De wens om lief te hebben, echt, diep, samen en vrij, maakt me soms nog misselijk. Alsof het zwak is om mèt iemand te zijn, alsof het verlangen naar verbinding iets is om je voor te schamen.
Mede dankzij jou, ben ik langzaam gaan voelen hoe veel moed het vergt om jezelf toe te vertrouwen aan de handen van een ander, zonder te weten of je opgevangen wordt. En juist daarin schuilt een ongekende kracht.
- en wat als je nooit hebt geleerd dat je veilig kunt vallen? -
Ik zwaaide met mijn toverstok, maar niets verandert, als niets verandert. Dus zal ik als een beeldhouwer zijn - nieuwsgierig naar de oervorm van mijn hart. En in het proces inspireer ik misschien een ander om ‘pijnlijk’ transparant te zijn.
Moge we leven met hartstochtelijke overgave.
Houzee, houzee, houzee.
‘Mijn schaduw schaduwt mijn schaduw’ ontstond terwijl ik mijn patronen ten opzichte van (romantische) liefde aan het overdenken was.
Vriendschap sluitend met mijn schaduwkanten en daarmee, mijzelf confronterend met deze: De schaduw van rauwe kwetsbaarheid.
Ik begon het spel, het toneelstuk van het leven te onderzoeken, en werd me steeds bewuster van het spel dat ik speelde met mijzelf. De rol die ik mezelf had toebedeeld in verbinding met anderen. En gezien ik anderen aanmoedig om werkelijk authentiek te zijn - hun naakte zelf te tonen - wil en mag ook ik dat doen.
De wens om lief te hebben, echt, diep, samen en vrij, maakt me soms nog misselijk. Alsof het zwak is om mèt iemand te zijn, alsof het verlangen naar verbinding iets is om je voor te schamen.
Mede dankzij jou, ben ik langzaam gaan voelen hoe veel moed het vergt om jezelf toe te vertrouwen aan de handen van een ander, zonder te weten of je opgevangen wordt. En juist daarin schuilt een ongekende kracht.
- en wat als je nooit hebt geleerd dat je veilig kunt vallen? -
Ik zwaaide met mijn toverstok, maar niets verandert, als niets verandert. Dus zal ik als een beeldhouwer zijn - nieuwsgierig naar de oervorm van mijn hart. En in het proces inspireer ik misschien een ander om ‘pijnlijk’ transparant te zijn.
Moge we leven met hartstochtelijke overgave.
Houzee, houzee, houzee.
dress’uurpaard
Ik kom uit een land waar individualiteit – vrijheid – heilig is.
Nederland, ‘het land van vrijheid’, waar je je eigen leven vormgeeft, zo zinnig of wild als je wilt. (Zolang je binnen de lijntjes kleurt.)
We zijn langzaam losgekomen van onderdrukking – vooral van vrouwen. We weigeren nog langer neergekeken, gecontroleerd of afhankelijk te zijn. Er brandt een vuur in ons – de wilde vrouw – en terwijl ik dit schrijf, voel ik haar in mij gloeien. Ik heb geleerd om rechtop te staan in wie ik ben. Om mijn woorden te spreken en mijn lichaam te bewonen op mijn manier. Mijn vrijheid is heilig – niet tegen jou, maar vóór mij.
Deze vrijheid draagt het gewicht van generaties. Eeuwenlang was het niet vanzelfsprekend voor vrouwen om hun eigen persoon te zijn. Om vrij te zijn. - En ik heb het intense geluk dat ik mezelf, in al mijn facetten, mag voelen, ontdekken en uiten.
We delen hetzelfde licht, dezelfde geest – en toch dragen jouw wortels een andere geschiedenis. ‘Vrijheid’ heeft daarin een andere vorm. Alles wordt gedeeld, zelfs het ‘ik’ – niets is helemaal van jou alleen. Die onderlinge zorg is rijk, liefdevol en indrukwekkend, en ze raakt me diep. Tegelijk vraagt mijn eigenheid om ruimte. Om adem te halen binnen de grenzen van mijn eigen lichaam. Dat maakt het soms uitdagend om onze werelden te verweven –
de mijne, geworteld in individualiteit; de jouwe, doordrenkt van verbondenheid. Maar misschien is dat juist onze kracht:
Jij leert mij eenheid. Ik leer jou vrijheid.
Dit onderwerp kent vele paden – emotioneel, rationeel, donker en licht. Het is een voortdurende evenwichtsoefening. Ik groei rijk, van het leven van binnenuit.
Ik kom uit een land waar individualiteit – vrijheid – heilig is.
Nederland, ‘het land van vrijheid’, waar je je eigen leven vormgeeft, zo zinnig of wild als je wilt. (Zolang je binnen de lijntjes kleurt.)
We zijn langzaam losgekomen van onderdrukking – vooral van vrouwen. We weigeren nog langer neergekeken, gecontroleerd of afhankelijk te zijn. Er brandt een vuur in ons – de wilde vrouw – en terwijl ik dit schrijf, voel ik haar in mij gloeien. Ik heb geleerd om rechtop te staan in wie ik ben. Om mijn woorden te spreken en mijn lichaam te bewonen op mijn manier. Mijn vrijheid is heilig – niet tegen jou, maar vóór mij.
Deze vrijheid draagt het gewicht van generaties. Eeuwenlang was het niet vanzelfsprekend voor vrouwen om hun eigen persoon te zijn. Om vrij te zijn. - En ik heb het intense geluk dat ik mezelf, in al mijn facetten, mag voelen, ontdekken en uiten.
We delen hetzelfde licht, dezelfde geest – en toch dragen jouw wortels een andere geschiedenis. ‘Vrijheid’ heeft daarin een andere vorm. Alles wordt gedeeld, zelfs het ‘ik’ – niets is helemaal van jou alleen. Die onderlinge zorg is rijk, liefdevol en indrukwekkend, en ze raakt me diep. Tegelijk vraagt mijn eigenheid om ruimte. Om adem te halen binnen de grenzen van mijn eigen lichaam. Dat maakt het soms uitdagend om onze werelden te verweven –
de mijne, geworteld in individualiteit; de jouwe, doordrenkt van verbondenheid. Maar misschien is dat juist onze kracht:
Jij leert mij eenheid. Ik leer jou vrijheid.
Dit onderwerp kent vele paden – emotioneel, rationeel, donker en licht. Het is een voortdurende evenwichtsoefening. Ik groei rijk, van het leven van binnenuit.
Saving horses’
Dus daar ging ik - voor de tweede keer naar Marokko.
Om de man te zien met wie ik in totaal pas twee dagen had gedeeld.
Twee dagen vol liefde. Laat me alles zien.
Op dag twee nam je me mee naar je familie, in een klein dorpje in het
noord-westen van Marokko. - tot dan toe was het ontmoeten
van familie echt een “ver van m’n bed show”, maar goed, de beeldhouwer in mij zei ja- Ik sprak geen woord Darija, en liet me meevoeren in jouw stroom. Verwonderend over de schoonheid, de liefde die je gaf, en die je omringde. Ik kwam thuis in de armen van jouw moeder. En ik begreep direct waar je vandaan komt.
Dáár werd het schilderij geboren. Bewust van te wat dragen, trok ik mijn grote witte T-shirt aan, met de tekst “Save a horse, ride a moustache”.
Dit voelde als de meest eerbiedige outfit die ik had.. - Ik vond mezelf stiekem geniaal - wetend dat je familie het niet zou kunnen lezen. Een knipoog naar mijzelf midden in een situatie die ik met open armen
ontving, maar die tegelijk hemelsbreed verschilde van alles wat ik tot dan toe had gekend. -
Toen je vertelde dat je moeder het waardeerde dat ik hen zag en de cultuur respecteerde door mij iets bedekter te kleden, vertelde ik je over deze ‘inside joke’. Je keek me verwonderd aan met je glinsterende ogen.
‘My love... you wanna save the horse?’
Nu pas besef ik hoe groot dat teken eigenlijk was.
Mijn ‘meneer van de paarden’..
Dus daar ging ik - voor de tweede keer naar Marokko.
Om de man te zien met wie ik in totaal pas twee dagen had gedeeld.
Twee dagen vol liefde. Laat me alles zien.
Op dag twee nam je me mee naar je familie, in een klein dorpje in het
noord-westen van Marokko. - tot dan toe was het ontmoeten
van familie echt een “ver van m’n bed show”, maar goed, de beeldhouwer in mij zei ja- Ik sprak geen woord Darija, en liet me meevoeren in jouw stroom. Verwonderend over de schoonheid, de liefde die je gaf, en die je omringde. Ik kwam thuis in de armen van jouw moeder. En ik begreep direct waar je vandaan komt.
Dáár werd het schilderij geboren. Bewust van te wat dragen, trok ik mijn grote witte T-shirt aan, met de tekst “Save a horse, ride a moustache”.
Dit voelde als de meest eerbiedige outfit die ik had.. - Ik vond mezelf stiekem geniaal - wetend dat je familie het niet zou kunnen lezen. Een knipoog naar mijzelf midden in een situatie die ik met open armen
ontving, maar die tegelijk hemelsbreed verschilde van alles wat ik tot dan toe had gekend. -
Toen je vertelde dat je moeder het waardeerde dat ik hen zag en de cultuur respecteerde door mij iets bedekter te kleden, vertelde ik je over deze ‘inside joke’. Je keek me verwonderd aan met je glinsterende ogen.
‘My love... you wanna save the horse?’
Nu pas besef ik hoe groot dat teken eigenlijk was.
Mijn ‘meneer van de paarden’..
------------
Wat is dan een mede-mens
Een mens die mede is
Jij bent toch zelf ook made?
Zelf ge-mate door je vader en moeder
------------
Wat is dan een mede-mens
Een mens die mede is
Jij bent toch zelf ook made?
Zelf ge-mate door je vader en moeder
------------
“From Within Flows the Entwined Longing”
She reigns like an ancient tree,
carrying her longing, entwined in wordless covenant.
a sacred bond of flesh and bark.
Two pomegranates hang like veiled hearts
from the curled branches beside her face,
symbols of fertility, temptation, and secrets.
Her hands, wrapped in gloves adorned with white doves,
gently shield her heart with softness and restraint.
One dove, full and feathered, near enough to fly;
the other, flattened like a shadow or thought.
Between them, the shimmer of not-knowing:
is this truth, or a beautiful illusion?
Beneath her feet, two horses rear,
each pulling toward a different path.
She remains still, caught between them,
torn in the quiet ache of choice:
to celebrate the road embraced,
and mourn the one left behind.
From between her thighs, a stream is born,
a river of remembrance and release,
where ‘she’ kneels to wash’in tears.
She reigns like an ancient tree,
carrying her longing, entwined in wordless covenant.
a sacred bond of flesh and bark.
Two pomegranates hang like veiled hearts
from the curled branches beside her face,
symbols of fertility, temptation, and secrets.
Her hands, wrapped in gloves adorned with white doves,
gently shield her heart with softness and restraint.
One dove, full and feathered, near enough to fly;
the other, flattened like a shadow or thought.
Between them, the shimmer of not-knowing:
is this truth, or a beautiful illusion?
Beneath her feet, two horses rear,
each pulling toward a different path.
She remains still, caught between them,
torn in the quiet ache of choice:
to celebrate the road embraced,
and mourn the one left behind.
From between her thighs, a stream is born,
a river of remembrance and release,
where ‘she’ kneels to wash’in tears.
2025
Some Raw Footage of Life lately
Rivers of tears carving paths through the soul, in the flood, creation blooms. Rainbows created by the sun enlightening the watery eyes. Moved by music that makes the bodies flow with shimmering eyes closed. Presents of nature, the always answering call. Tiny paws of soft fur, that just overflow your heart instantly. Friends holding space in stillness, to pull laughter from shadows. Tarot speaks loud in silence, home holds like a haven. Goodbyes drift like smoke, letting go aches, but in the breaking, something begins.
Ruin as a gift.
Transformation as promise.
Some Raw Footage of Life lately
Rivers of tears carving paths through the soul, in the flood, creation blooms. Rainbows created by the sun enlightening the watery eyes. Moved by music that makes the bodies flow with shimmering eyes closed. Presents of nature, the always answering call. Tiny paws of soft fur, that just overflow your heart instantly. Friends holding space in stillness, to pull laughter from shadows. Tarot speaks loud in silence, home holds like a haven. Goodbyes drift like smoke, letting go aches, but in the breaking, something begins.
Ruin as a gift.
Transformation as promise.
All rights reserved
© Dolian Mara Oosterman 2025
© Dolian Mara Oosterman 2025